Het ontstaan ​​van Artefilo. Terugkeren naar mijn gekoesterde roots.

Na twee decennia ontwerpen voor schermen, ga ik terug naar traditioneel productontwerp. De persoonlijke, complete reis die mij tot dit onvoorziene besluit bracht.

Eén. Oude geschiedenis.

Ik ben enig kind van twee Italiaanse architecten, geboren aan het eind van de jaren zestig. Stof, ontwerpboeken en concepttekeningen waren mijn voornaamste gezelschap in de studio van mijn ouders, waar ik mijn eerste stappen zette en ervan droomde hen na te bootsen terwijl zij dingen maakten. Ik werd omringd door tekeningen van stoelen, banken, kopjes, asbakken, eierhouders en nog veel meer. In die tijd maakten ze nog steeds al hun mallen met de hand. Aan enige hulp van een computer werd nog niet gedacht.

Het vermogen van mijn ouders om prachtige dingen van begin tot eind te maken, fascineerde me. Een paar rommelige tekeningen werden langzaam beginnende prototypes, en dan begon een lange reeks onderhandelingen met fabrikanten. Dit beroep was financieel minder lonend dan je zou denken, maar het was kleurrijk en echt inspirerend voor mijn creatieve groei.

Twee. Mijn weg vinden weg van huis.

Als jongvolwassene besloot ik in de voetsporen van mijn ouders te treden en architectuur te studeren. Maar in plaats van dicht bij huis op Sicilië te studeren, zoals zij wilden, verliet ik het nest en schreef ik me in aan een universiteit in de Italiaanse hoofdstad.

Wonen in Rome was een enorme financiële gok, vooral in de eerste paar jaar. Ik was overdag student, 's avonds serveerster in een bistro en in het weekend politiek activist. Terwijl ik door een aantal twijfelachtige huisvestingssituaties en turbulente relaties navigeerde, realiseerde ik me ook dat architect zijn niet zo bevredigend zou zijn als ik dacht. (Te veel cement en wiskunde.)

Maar geluk en creatief denken kwamen al snel tussenbeide om te helpen. Ik scande de lokale vacatures in de krant en zag een stage grafisch ontwerp bij een klein ontwerpbureau genaamd Boogie Movies. Het geld raakte op en mijn ouders om hulp bellen was te ver voor mijn vurig onafhankelijke jongere zelf, dus ik verscheen op een sollicitatiegesprek in de meest excentrieke outfit uit de vroege jaren 80 die iemand maar kon bedenken. En op de een of andere manier werd ik aangenomen.

Beide partners waren buitengewoon aardig voor hun nieuwe stagiair, die een beetje wist over Adobe-applicaties. En hun hulp en aanmoediging hebben zonder twijfel echt mijn levensloop veranderd.

De rest is geschiedenis. Ik had het ongelofelijke geluk om als ontwerper op te groeien in dezelfde tijd dat het nieuwe tijdperk van digitaal ontwerp de wereld transformeerde. Het internet en browsers trokken de aandacht van mensen en telefoonmodems werden het geluid van de toekomst. Mijn ontwerpcarrière bracht me van Rome naar Parijs en weer naar Rome, gevolgd door New York, Boston, Seattle en meer dan twintig jaar later terug naar het gekoesterde Europa, waar ik in het prachtige Amsterdam belandde.

Drie. Van schermen naar materialen.

Digitaal design is al meer dan drie decennia het middelpunt van mijn professionele leven. Maar er begon iets aan me te knagen nadat ik bij Icoon Incar in 2021 om de scherminterfaces in auto's te ontwerpen. Hoewel het essentieel was om de relaties tussen die auto-ervaringen en de fysieke auto-interieurs te verbinden, viel de off-screen-omgeving vaak buiten het bereik van ons team. Ik realiseerde me, vrij laat in mijn carrière, dat er iets werd onderdrukt in mijn inspiraties.

Tegelijkertijd werd 3D-printen steeds toegankelijker voor individuele makers, en mijn nieuwsgierigheid trok me snel naar deze wereld. Ik besloot te investeren in een paar printers en mijn beperkte vaardigheden in 3D-ontwikkelingstoepassingen te testen.

De eerste maanden waren een worsteling. Het was niet makkelijk om mijn denken uit te breiden naar een nieuwe dimensie. Pixels zijn niet altijd plat, maar ze worden altijd op denkbeeldige rasters geplaatst. Bovendien waren mijn printers luidruchtig — de luidste metgezellen die iemand op zolder kon houden terwijl een gezin daaronder probeerde te leven.

Toen werd vorig jaar mijn dochter geboren. Voor deze zeeman was haar komst het "schot voor de boeg" dat veranderde hoe ik begon na te denken over mijn toekomst. Precies daar, tussen luiers, gelach en geschreeuw, kwam de onthulling van het missen van mijn diepste dimensionale impulsen naar de oppervlakte en begon het idee van Artefilo vorm te krijgen. Was ik capabel? Was het mogelijk? Was dit weer een van die radicale risico's waar ik zo door aangetrokken word? Zouden de producten die ik ontwerp aantrekkelijk of zelfs nuttig zijn? Ik was over alles onzeker, maar dit nieuwe gevoel van creatieve vrijheid en emotionele helderheid was te sterk om niet te overwegen.

Dus huurde ik een ruimte op de kaasmarkt van een van de meest charmante steden van Holland. Ik begon mijn ontwerpen te testen, waarbij ik me richtte op circulaire materialen die lokaal geassembleerd konden worden met low-waste printtechnieken. Vandaag de dag kan ik zonder twijfel zeggen dat dit is wat ik waarschijnlijk altijd al wilde doen, maar nooit durfde.

Vier. Een nieuwe dimensionale toekomst.

Het bouwen van Artefilo vertegenwoordigt de volgende stap in een reis die een leven geleden begon in de studio van mijn ouders. Het blijkt dat thermoplastische mallen, schetsen op de achterkant van een servet en al die familiereizen om fabrikanten te bezoeken essentiële ervaringen waren op mijn pad om ontwerper te worden van zowel digitale als fysieke producten. Het is therapeutisch om mijn kernherinneringen zoveel decennia later te betrekken bij deze nieuwe creatieve onderneming.

Als u tot hier hebt gelezen, bedankt. Ik hoop dat u genoten hebt van het ontstaansverhaal van Artefilo en dat u overweegt om mijn kleine, duurzame bedrijf te steunen de volgende keer dat u winkelt voor woonaccessoires. Ik kijk ernaar uit om mijn uiterste best te doen om velen van u in de toekomst te verblijden met mijn creaties.